Ontspan, geniet en leef

Ik loop een beetje achter mensen. Deze keer gaat het over vorige week en niet afgelope week. Door het weekje vrij is mijn hele ritme natuurlijk uit de war en komen andere bezigheden makkelijker op me pad.
Vorige week dinsdag ochtend had ik met Ilse afgesproken om naar de markt in Gianyar te gaan. Om half 8 stapte we de scooter op. Gianyar ligt hier 15 minutjes vandaan dus we waren er zo. Scooters daar ergens gedumpt en richting de markt gelopen. Ilse moest veel fruit hebben voor de offers dus ze liet me van alles zien. De markt is niets te vergelijken met de markt in Alkmaar of waar dan ook in Nederland. Afdelingen zijn er wel maar denk maar niet dat ze iets van georganiseerde straatjes hebben. De verkopers zitten allemaal op elkaar gepropt. Wat bij wie hoort is ook lastig te zeggen. Om bij de ene verkoper te komen moet je door de spullen van de ander lopen. Ze zitten overal. En kraampjes zijn er niet, alles gebeurd op de grond. Geweldig om door zo'n markt te lopen. Fruit en groentensoorten die ik nooit heb gezien kwamen me aan alle kanten tegemoet. De geur van wierook en eten, ja dat heerlijke eten. Die geuren gaan je lichaam door alsof het hemel op aarde is. Die geuren maskeren wel wat er gebeurd als je naar de details kijkt. Nu ik hier wel al één hele maand ben moet ik zeggen dat het me niets doet en het eigenlijk ook nooit wat heeft gedaan. Hygiëne is hier een ander begrip. Overal op de grond ligt plastic, half opgegeten fruit of de schillen daarvan. Bijna alles wat niet meer gebruikt wordt wordt op de grond gegooid. Dat is heel dubbel hier aangezien de meeste wel om vijf uur opstaan om buiten de blaadjes weg te vegen. Binnen word dit bijna niet gedaan. Keukens zijn voor ons begrip slachtvelden waar de hygienepolitie niet eens naar binnen durft.
In het begin van de markt is de fruitafdeling. Dit gedeelde bevind zich buiten. Hier zit iedereen op de grond allemaal tegen elkaar aan, precies hetzelfde fruit te verkopen. Daarna is de bloemenafdeling. Jammer genoeg heb ik deze niet gezien maar dat komt nog wel goed denk ik zo. Dan is er nog binnen. Binnen is het gigantisch enorm. Een doolhof van trappen en gangetjes. De trappen zien eruit alsof ze rechtstreeks uit een horror film komen. Niet verlicht, gaten, vies en nat. Als er op de helft een lijk zou liggen of een criminele bende zou hangen zou ik niet eens verbaasd opkijken. Maar nee, niemand en niets. Boven aangekomen zijn er nog meer gangetjes met heel veel winkeltjes. De winkels zijn gok ik zo 2,5 meter diep en max 1,5 meter breed. De muren en deuren zijn rolluiken. Beetje te vergelijken met een kleine oplagbox. Sommige verkopers hebben genoeg geld om meerdere boxen te huren om hun winkel groter te maken.
De gangetjes waar je doorheen loopt zijn nog geen meter breed en er is nergens daglicht te bekennen. Een doolhof is het!
Mijn doel daar was om een eigen sarong te kopen. We zijn de gangetjes ingedoken opzoek naar de stofafdeling. Daar aangekomen moet er eerst nog een keuze gemaakt worden tussen de winkeltjes. Na wat rondkijken een wat grotere winkel uitgekozen met meer keus. Zo te zien waren dit zo'n 10 boxen bij elkaar. Van de grond tot aan het plafond hing het vol met verschillende stoffen, kledingstukken en sarongs. Er was geen stukje muur meer te bekkenen en de stoffen die nergens uitgestald konden worden zaten in vuilniszakken. De kunst hier is om te kiezen met je ogen. Vooral niet laten zien dat je ergens interesse in hebt of anders zo min mogelijk. Als je dan toch de stof even aan wilt raken en het bevalt, gewoon een zuur gezicht blijven trekken. Zorgen dat die prijs laag blijft. Ilse heeft me goed geholpen met de aankoop van de Sarong. Ze spreekt een aardig woordje Indonesisch en is zelf ook getint. Dit helpt behoorlijk bij het onderhandelen. De uiteindelijke keuze voor mijn Sarong had ik van te voren niet verwacht. Ik ben nooit zo van de uitbundige kleuren. Als ik dan toch iets kleurijks aan hebt is dat voor mijn doen kaki, wit of grijs.....Van de zomer deed ik een keertje gek met een roze hempje en een groene spijkerbroek maar thats it. Toen Ilse me vroeg wat voor kleur ik wilde voor mijn Sarong was mijn antwoord dus ook: 'Nou ik ben niet zo van de opvallende kleuren dus iets mats ofzo'. Toen de wat donkere Sarongs voorbij kwamen vond ik ze allemaal niets. Ongezellig, triest en saai. Uhm... dat is gek. Toch maar bij de opvallende kleuren kijken dan. En ja hoor wat voor Sarong komt eruit!!!!?! Roze! Ha, hadden jullie niet verwacht he? Ik in iedergeval niet! Okee, het helpt dat ie niet helemaal van top tot teen knalroze is. Het zijn meer verschillende soorten roze met verschillende motieven. Daarboven was het idee om een wit shirtje te dragen, hoppakkee klaar.
Na deze aankoop nog even alle afdelingen afgegaan. Huishoudartikelen, tassenafdeling, frutsels, schoenen en de vleesafdeling. Dat was mijn favoriet, de vleesafdeling. Lekker vies en overal bloed. De grond was soppig waardoor mijn tenen niet meer zo fris waren. Het scheen er te stinken maar daar had ik geen last van. Overal lagen varkenshoofden, kippenpoten en andere dierlijke lichaamsdelen. In één woord geniaal, maar ik spoor ook niet helemaal.

Vorige week woensdag was het hier DE feestdag van de week. Galungan word het genoemd. Tijdens deze dag worden er offers uitgebracht om de overwinning van Dharma over Adharma. Dit is het begin van een feestperiode die tot kuningan duurt. De vrouwen zijn al weken bezig geweest om alles voor te bereiden. Eerst moeten de offersmandjes geweven worden, dan moeten de versiersels voor de straten gemaakt worden. Wat een details zit daar in verwerkt. Wat een werk voor de vrouwen. De laatste dagen voor deze dag worden de offer mandjes gevuld. Hiervoor moet fruit gekocht worden en eten gebakken worden.
Het is niet zo dat één mandje genoeg is. Nee, zeker niet. De families hebben namelijk meerdere tempels en bij elke tempel moet een mandje geofferd worden. Daarnaast zijn er ook nog offers voor het gezin, naaste familie, buren en de wijk. Dat zijn dus heel veel mandjes!
Ilse nam mij mee naar een familie die in het dorp woont (dezelfde als van de bruiloft). We zouden samen naar de tempel gaan om daar te offeren. Ik mocht meedoen met de rest en daar zat ik dus op mijn knieën voor het altaar. Het altaar stond vol met offermandjes van de mensen die er waren. Met bloemblaadjes in hond hand moesten we bidden. Eerst zonder bloemblaadjes, daarna één, twee en drie vervolgens weer zonder blaadjes. De bloemblaadjes moest je tussendoor achterin je haar prikken. Daar waren de andere natuurlijk in getraind maar bij mij ging dat niet zo makkelijk. Hierna kwam er een schaal langs die door de priester door gegeven werd. Hier stond een kan met heilig water op om uit te drinken en een kannetje met een soort kwarst erin. Naast de kannetjes lag ondertussen nat geworden rijst. Eerst moest je drie keer het water met de kwarst over jezelf gooien en daarna drie keer het water uit je hand drinken. Nu ben je als het goed is nat genoeg om de rijst op je voorhoofd te laten plakken en in het kuiltje onderaan je nek. De mand met offers werd weer gepakt en hup terug naar de familieconpount. Nu moesten we nog naar een andere tempel met een andere mand. Daarna mochten de offers opgegeten worden.

Ik ben echt blij dat ik met Ilse ben meegegaan en niet de andere vrijwilliger. Die zijn namelijk zelfstandig door Ketut op pad gestuurd naar de tempel. Tegen hun werd vertelt dat ze niet mee mochten doen en op een afstandje moesten blijven kijken. Ze hebben dus niet zoveel meegekregen. Haha, ik lekker wel. Ik vroeg nog aan Ilse of ik wel mee mocht doen met de ceremonie maar ik moest zelfs mee doen.
Dankje Ilse!

Van de zus van Nyoman, Wayan mocht ik een traditioneel ceremonie shirt lenen. Paste perfect bij mijn Sarong. Vet!

'S avonds zijn we met de vrijwilligers naar Ubud gegaan om te eten. Zit ik daar lekker van mijn Bintang en mijn volle maag te genieten staan die duitsers van Lovina ineens voor mijn neus. Wat toevallig!! Afgesproken de volgende dag samen te gaan eten.

Donderdag hadden Anna, Grace en ik besloten om in Ubud een kamer te nemen. Even weg uit het dorp en alle regels daar. Een geweldige homestay gevonden met de aardigste mensen op aarde. Daar onze spullen gedropt en richting markt gegaan.
Ook hier gelden weer dezelfde regels. Ik had wat handige tips uit het boekje reisgids voor moeilijke landen in mijn achterhoofd geprint om mijn onderhandelingstechnieken te oefenen. Ik had een nieuwe tas nodig. Die van mij viel na drie weken al aan alle kanten uit elkaar. Ik had een andere op het oog en keek ondertussen nog wat rond. Uiteindelijk gevraagd hoe duur die tas was. Vraagt die man eerst wat ik ervoor wil geven. Mooi niet, ik wil eerst een prijs horen. Zegt ie gewoon 140000 roepiah. Die man is gek! Ik duidelijk aangegeven dat dat echt te veel is. Geef er niet meer dan 30000 voor! Zegt ie 40000.... tas wegleggen en omdraaien. Haha, oké oké 30000 dan! Met wat door zuren had ik er misschien nog wel wat af kunnen halen maar dan had ik in het begin een ander bedrag moeten noemen. Ik ben tevreden. Op deze manier ook nog twee tuniekjes weten te bemachtigen. Deze onderhandeling duurde bijna 10 minuten!! Haha, de vrouw, nou ja meisje vond mijn prijs te laag. Ik vond hem zelf nog wat aan de hoge kant. Waar heb je het dan uiteindelijk over als je het omrekent, 50 cent misschien 1 euro. Dat is hier een hoop geld, ook voor mij. Geen inkomsten meer dus ik moet ook op de kleintjes letten als ik mijn reis nog zoals gepland tot maart door wil zetten. Hoeft zij natuurlijk allemaal niet te weten. Ze ging overstag en ik ben tevreden weggegaan met mn nieuwe tunieken. Zekersteweten dat zij ook echt wel winst hebben gemaakt.

Terug bij de homestay pakte ik mijn camera erbij. Gaat die lens niet meer open. Op het scherm staat steeds een foutmelding. Ik na advies van Lisa braaf opgezocht op internet. Ondertussen zat ik al half scheldend door de kamer rondjes te lopen met mijn stukke camera in mijn hand... helemaal niet geïrriteerd, nee! Totale ontspanning. Ja want wie wilt nou graag een werkende camera die je speciaal voor je reis hebt gekocht mee op reis! Niemand toch? Nee, daarom was ik heeel ontspannen. Op internet stond letterlijk het advies om de sd kaart en de accu eruit te halen om vervolgens je camera met beleid in je andere hand te slaan. Owkeeeej dan. Doe ik dat toch, moet toch wat. Niets, er gebeurde niets! Rustig blijven, ik moest vooral rustig blijven en nadenken. Lieve woordjes werkt vast wel dacht ik zo. Zo bedacht zo gedaan. Een kusje erbij nog even een paar keer slaan en voila. Meneer de camera deed het weer! We hebben afgesproken dat hij dit nooit meer zou doen. Nu hopen dat hij zich aan zijn beloften houdt.

Zoals ik woensdag had afgesproken ben ik donderdag avond met mijn duitse vrieden uit eten geweest. Maar goed dat ik een hele zomer in Callantsoog heb gewerkt, dat gat. Ik verstond ze zowaar. Moet je niet meteen gaan verwachten dat ik ook wat zinnigs terug kan zeggen. Zoals ik had verwacht was hun engels niet zo goed. Goede gesprekken kwamen er dus niet echt van maar we hebben hier en daar best even gelachen.....
Na het eten heb ik ze verlaten, het was tijd voor live muziek. Ik ben andere mensen tegemoetgekomen maar heb eigenlijk de hele tijd alleen aan de bar gestaan. Die band die wil ik zien. Ik wil zien wie er speelt, hoe ze spelen en hoe ze van hun eigen muziek genieten. De rest zat boven,,, had ik helemaal niets aan. Ik dus naar beneden en een plekje aan de bar geeigend. Daar met verschillende mensen gepraat en genoten van de muziek. Grappig hoe Balinese bandjes altijd een eigen versie hebben van elk liedje. Niet alleen de bands maar ook op de radio. Elk liedje gaat net een tandje langzamer en zit meer die raggae flow in. Daarna hop naar de discotheek.

Vrijdag wakker worden om 8 uur was wat lastig. Nadat ik mijn wekker een paar keer had uitgedrukt moest ik er echt uit. Mijn hoofd bonkte wat maar eigen schuld dikke bult. Vandaag was het beachclubdag. En ja ik weet het. Ik heb nog zo hard lopen bleren dat ik niet naar toeristische dingen wil. Ergens is dit het toppunt van maar zeker ook weer niet! Ik leg het even uit. Op een toeristisch strand lopen verkopers rond, 'Do you want massage, you want fruit, snorckeling or neckkless??' Hier was niemand te bekkenen. Rustig en kalm. Alleen de zee en de gasten. Ja heel toevallig kwamen die allemaal ergens anders vandaan maar dat is puuuur toeval. Het was hemel op aarde. Bij binnenkomst gingen de poorten voor ons open. We werden hartelijk begroet en de weg gewezen. Op dit moment stonden we boven aan de berg, naast ons een zwembad onder ons de zee. Een lichtblaauwe zee met wit strand, zonder verkopers maar wel serveerders. Paar trappetjes naar beneden en daar was zowaar een lift. Zo'n berg lift, naar het strand. Ahhhhh, ik was toen al verkocht. Beneden aangekomen rende ik enthousiast de laatste paar trappen af. Teenslippers uit! We kregen ligstoelen vlak voor het water en net naast de bar. Ik gek genoeg meteen dat lichtblaauwe water in. Hadden jullie ook niet verwacht he:p. Heb er bijna drie kwartier in gelegen. Die golven! Haha geweldig. Vermaak me prima. Ik met mijn golven. We waren even één. Daarna heerlijk gegeten en wat gedronken. Terwijl ik aan het vechten was met mijn snorkel masker hoorde ik ineens het liedje van KOOP op de achtergrond met koop island blues. Mijn gedachten dwaalde weg terwijl ik mijn masker eindelijk goed om mijn hoofd had gezet. Kijkend naar visjes zong ik in mijn hoofd het liedje verder. Dat was een mooi moment. Later het snorkelen omgewisseld voor een kayak en hup die zee op. De rest van de middag ging rustig zo door. Uiteindelijk mn ligstoel omgewisseld voor een handdoek op het zand. Niets beter dan dat op het strand. Mijn rug in de handdoek en mijn handen wroetend in het zand. Ik genoot volop van de rust om me heen, het zand en de zee. Deze dag mocht voor altijd door gaan. Ik hou van de zee.
Voor mijn allerliefste tante uit Frankrijk heb ik nog wat zand en een paar steentjes mee gepakt. Pour toi ma tata toettoet!

Op de terugweg moesten we iemand afzetten in Kuta. Wat een plek! Kuta is DE uitgaansstad in Bali. Alles is groot, mooi en super luxe. Hotels die op romeinse gebouwen lijken en billboards waar reclamespotjes op afgespeelt worden. Het is daar druk, mega druk, met de scooter crossde we overal wel tussendoor. Met de auto heb je mooi pech, je staat vast, vaster dan vast. Het strand ligt pal naast het drukke uitgaansleven. Bezaaid met surfende australiërs, niet alleen op het strand, ze zijn overal.

Ontspan, geniet en leef. Het thema van deze keer. Waarom zou je denken? Ja waarom niet. Deze drie woorden zijn voor mij de manier hoe ik in het leven wil staan. Een aantal van jullie weten wat ik met deze woorden heb gedaan maar de meeste niet. Iets persoonlijks zodat het voor mij altijd dichtbij me blijft. En waarom dan deze woorden? Het laatste jaar is er veel verandert in mijn leven. Dan heb ik het niet zozeer over de gebeurtenissen zoals, mijn relatie die stopte, verhuizen of afstuderen. Er is veel gebeurd in mij, in de persoon die ik ben. Ik ben weer de persoon geworden die ik wilde zijn. Natuurlijk hebben de gebeurtenissen hier een grote rol in gespeeld. Die hebben mij de ruimte gegeven om mezelf weer te zijn. Nooit meer terug! En daarvoor deze drie woorden. Niet meer gevangen zitten in je eigen stress, of dat van een ander. Niet meer bezig zijn met alleen maar overleven maar gewoon leven. Van alles genieten zoals het op je pad komt, de kleine dingen kunnen zien. Je ogen openhouden voor details. Genieten kan ook van kleine dingen. Bijvoorbeeld het zand dat ik door mijn vingers laat glijden, van een afstand naar mijn familie kijken en beseffen hoeveel ik van ze houd, een rood wijntje met blauwe kaas, genieten van mijn vrienden of fietsen terwijl de zon schijnt en ik even mijn ogen sluit en mijn armen langs me in de lucht strek terwijl ik mijn hoofd naar achter buig. Ontspan, geniet en leef.
Daarom ben ik ook hier. Ik ben nu wie ik wil zijn. Maar mezelf blijven ontwikkelen hoort daar ook bij. Ik ben hier ook mezelf, met iedereen en alles vanaf het eerste contact. Dat geeft een gevoel van vrijheid. Mezelf kunnen en willen ontwikkelen, wat een luxe. Hoewel ik anders terug kom in de zin dat ik meer heb gezien en meer weet zal ik altijd mezelf blijven. Ik ben wie ik ben, en daar ben ik blij mee:-)

Zaterdag avond had ik afgesproken met een vrouw die ik vrijdag heb ontmoet in één restaurant/bar. Ze nodigde me vrijdag uit om bij hun aan tafel te komen zitten maar ik was kapot van het strand en het scooter rijden. Zodoende voor zaterdag afgesproken. De tent was leeg maar op het programma stond een bandje. Die ging natuurlijk gewoon door, bleek het open mic avond te zijn. Moet je net mij hebben. 30 minuten later stond ik natuurlijk samen met die vrouw door de microfoon te "zingen". Haha, die band bakte er niets van. Ook hier werd steeds het tempo weer verandert en hun repertoire was wat aan de lage kant maar ik heb me vermaakt. I want to break free, wish you were here en leaving on a jet plane kwamen allemaal voorbij. De klassiekers. Lieve mensen daar in het stormachtige land, ik zie jullie! X.