Eerste indruk

De laatste dagen voor vertrek waren emotioneel. Ik vroeg me steeds af waarom? Wat is het dat mij de laatste paar dagen verdrietig maakt. Ik ben al bijna een jaar bezig om deze reis voor te bereiden(Hoewel ik niet echt heel voorbereid ben). Eerst alleen met grapjes in de kroeg, later werden de grapjes omgetoverd naar het echt maken van plannen in de kroeg. Tot het impulsief een datum prikken om vervolgens meteen een vliegtuigstoel te bemachtigen bij Malaysia Airlines. No way back! Heerlijk is dat, gewoon doen en zeker niet te veel denken. Dat komt wel als het zover is. Nou dat moment was dus ineens aangebroken. Paniek kan ik het niet noemen maar de emoties namen het langzaam aan over van een rustig gevoel naar een waar ben ik in godsnaam weer mee bezig gevoel.

Een paar dagen voor vertrek kwam Levi langs, voor de mensen die dit niet weten; Levi is mn mannelijke maatje, en hoewel vele er bij zweren, nee echt niet meer!
Ik raakte in gesprek met hem over mn gevoel van de afgelopen dagen. Ineens kwam ik tot de beseving waarom ik het moeilijk vind. Klinkt misschien debiel en heeel schattig allemaal, maar ik ga mensen missen. De laatste jaren heb ik mensen om me heen verzameld waar ik echt blij mee ben. Ik word vrolijk van deze mensen. Tijdens het gesprek met Levi noemde ik ze "mijn mensen". Sommige zitten er net in andere al langer. Allemaal anders en kneiter gek op hun eigen manier. De ene zie of spreek ik elke dag n de andere bijna nooit. Dat is goed want ik weet dat zij er zijn als ik ze nodig heb en andersom. Het feit dat dit dan allemaal zo ver weg is vind ik moeilijk. Gek, want toen ik op mn 18de naar Brussel verhuisde had ik nergens last van en kon ik niet wachten om weg te gaan. Wetend dat ik misschien nooit meer terug zou verhuizen naar Nederland. Al deze emoties voor maar 5 maanden. Ik dacht de hele tijd dat het er 6 waren maar kwam er dus een dag voor vertrek achter dat ik de hele tijd verkeerd geteld had:-) Dusss. Echt iets voor mij, lekker warrig en we zien het wel.

Gek genoeg heb ik op het vliegveld geen traan gelaten. Het kwam niet, ik hoefde niet, probeerde het nog maar niets. Nou dan toch lekker niet, kus en knuffel geven en weggaan.
Bij vertrek heb ik van mn lieve vriendinnen en Dennis een boekje gekregen met fotos, verhalen, lieve berichtjes en herinneringen. Dit boekje had ik taktisch bewaard voor mijn 6 uur durende overstap in Maleisië. Hier was het even spannend of ik dan misschien eindelijk zou gaan huilen. Met moeite heb ik het onderdrukt. Of het goed is geen idee maar vond het heerlijk dat ik het nog kon.

Toen kwam ik aan op Bali. Tot nu toe is alles goed gegaan. De drugs die ik in mn tas en mn lichaam heb verstopt is niet gevonden, ik heb een emotionele uitbarsting kunnen voorkomen en het is nog lekker weer ook. Zo he, en hoe! Snik heet! De mensen die dachten intelligent te zijn en ons informatie te verschaffen via google die ook nog correct is hadden het allemaal fout. Hoe durven ze. Mij in de waan laten dat het nu regenseizoen is, onzin! Volgens de lokale bevolking is dat pas eind december.

Mij kennnende moet ik toch ergens de fout ingaan. Dan komen we meteen bij Fleur actie nummer 1. Dan tel ik alle kleine onhandigheden zoals mn passport en boardingpass laten vallen gewoon lekker niet mee anders zitten we al op actie nummer 156.
Ik had met Nyoman en Ketut, het echtpaar die hier het centrum leidt afgesproken dat zij mij zouden ophalen van het vliegveld in Denpasar. Toen ik aankwam zag ik nergens een bordje staan met mn naam. Er waren ooook heeul veel bordjes en aangezien ik niet zo'n snelle lezer ben heb ik die voor mij vast gemist. Ik heb een tijdje tussen de mensen gelopen op zoek naar mn naam. Kon het niet vinden! Ondertussen al tientallen taxi chauffeurs in blauwe overhemden van me weg geslagen. Dacht ik, ga ff naar de wc kijk ik zo verder. Op weg naar de wc komt er een man naar me toe alsof ie me van een foto herkende. Hij had geen blauw taxi pak aan uhm , maar ook geen naambordje. Ik verstond: are you baars? Ik dacht dit is hem maar eerst ff checken. Dus ik vragen naar het echtpaar en in welke stad het is. Hij leek het te weten.......,..., Niet dus! Het was gewoon een vermomde taxi chauffeur. Maar daar kwam ik even te laat achter....

Hij wist dus ook niet waar het was. Na wat rond gevraagd toch op het goede adres aangekomen. Maarja de chauffeur van Nyoman en Ketut stond nog op het vliegveld. Het is meer dan een uur heen en dan ook weer terug. Daarnaast heeft ie twee uur op het vliegveld gestaan, wachten terwijl ik meerdere malen ben omgeroepen. Arme man. Blij dat ik veilig was aangekomen schaamde ik me kapot. Dom dom dom. Heb me wel tienduizend keer verondschuldigt. Nou ja 15x dan. Les nummer 1 bij deze eerste Fleur actie is dus check check en dubbel check! En als kleine lettertjes, altijd open vragen stellen. Weet je toch!?

Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming werd ik meteen in sarangs gewikkeld om meegenomen te worden naar een ceremonie. Net voordat we naar binnen gingen werd er nog even snel gevraagd of ik niet ongesteld was. Dan mag je namelijk als vrouw geen ceremonie bijwonen en ook geen tempel in gaan. Komt dat even goed uit, ik mocht naar binnen. Vorige week hebben er crematies plaats gevonden. En nee deze mensen waren niet een paar dagen daarvoor overleden maar zeg gerust een paar weken of zelfs maanden. Als er niet genoeg geld is voor een crematie worden de lijken bewaard tot er wel geld is. Met een beetje mazzel zijn er dan ook meer lijken, scheeld weer. Een week na de crematie is er dus een ceremonie om de geesten naar god te laten gaan. Moeten ze toch best lang wachten zo bij elkaar. De ceremonie is onderverdeeld in vier delen. De eerste plek danst er een man met verschillende maskers op terwijl er voor hem ongeveer een orkest aan mannen muziek maakt. Daarnaast worden alle offers gebracht, waaronder heel veeeeeeeeel eten in mandjes, geld en knutselwerk. Niet te vergeten de levende eend en baby kip die niet meer lang onder de levende zullen horen. Daarnaast is een ruimte waar mannen een andere soort muziek maken en door een microfoon heen praten terwijl een priester met wierook de offers reinigt, denk ik dan........ o ja en een man die met poppen speelt gericht naar zichzelf. Die snapte ik niet helemaal. In de laatste ruimte lijken de meeste vrouwen zich verzameld te hebben. Die doen eigenlijk gewoon niets... Ik mocht overal fotos maken maar ik moet nog even ontdekken hoe wifi op mn fototoestel werk dus die komen nog.

Ik slaap in een guesthouse op het terrein van het echtpaar. Op dit terrein staan allemaal verschillende huisjes, ongeveer de hele familie woont hier. Er word binnen alleen geslapen en voorderest gebeurd alles buiten. Ik moet zeggen mn kamer is top. Ik heb een bed zo groot dat het niet uitmaakt hoe ik lig, mn voeten komen er niet uit. En ja ik heb het geprobeerd. Mn badkamer net zoals mn kamer trouwens is bezaaid met rode mieren. Ik heb zelfs een vijfertje in mn badkamer. 'S nachts kan ik genieten van de honden, gekkos en hanen die mooi in canon een liedje voor de maan aan het zingen zijn.
Dit was ook mede de reden dat ik om vijf uur s ochtends wakker werd en niet meer kon slapen, zal mn jetlag vragen of dit klopt.

Zo daarna dus mn eerste dag vrijwilligers werk. Eerst de gehandicapten kinderen begeleiden, wat vergeleken met thuis echt een piece of taart is.
S middags de engelse lessen. Om twee uur begon het en toen wist ik nog steeds niet welke klas ik les zou geven. Toen kwam Nyoman aan, eindelijk duidelijkheid. Yoehoe. De middag spelletjes gedaan omdat ik mezelf dus niet kon voorbereiden. Gelukkig hadden de kinderen hier helemaal geen moeite mee.

Na de les heb ik de tijd kunnen nemen om de volgende les voor te bereiden op hun niveau. Ze weten niet wat ze mee gaan maken!

Na deze innoverende dag ben ik samen met de andere vrijwilligers naar Ubud vertrokken. Op de heen weg hadden we de mazzel dat we een soort busdinges konden pakken. Die reden al een paar uur niet meer maar deze kwam toevallig langs. Ik ben even de naam van deze busdinges vergeten maar ze zijn klein en goedkoop. Oh ja en er zit geen deur in dus goed vast houden.
Toen de andere meiden al naar het restaurant gingen ben ik nog even afgedwaald om een tas te kopen. Heerlijk om 's avonds alleen door een onbekend stad te lopen. Dat ga ik zeker vaker doen.
Hoewel ik nog veel meer details en verhalen kan vertellen laat ik het hierbij. Had voor mijn reis gezegd dat ik het kort zou houden Tjuuus. X.