Zweven is het nieuwe vallen!

Na een iets wat aparte avond in Penang te hebben doorgebracht was het voor ons tijd om naar Bangkok te vliegen. Daar aangekomen bleek het nog best lastig te zijn om een lokale bus naar khoa sanroad te bemachtigen. Ze gingen allemaal ineens niet zo ver, de demonstraties waren dus blijkbaar iets erger geworden. We zijn in een minibusje gestapt die ons verder de stad inbracht. Vanaf daar maar een taxi genomen en op naar de eindbestemming. Onze kamer was DE feestkamer van heel Khoa Sanroad. In plaats van 1 muziekje hadden we gewoon drie verschillende muziekjes. Na wat biertjes en maffe foto's was het tijd voor de MacDonalds! Je zal maar trek hebben in een dubbele kaasburger en gefrituurde paneerde kip. Op de terug weg maar even een bucket meegenomen. We moesten ons natuurlijk wel alvast voorbereiden op de full moon party.
De volgende dag hadden we tijd om bij te komen en met spanning te wachten op de komst van Carline, die de volgende dag aan zou komen.
Wij stonden met smart op haar te wachten, en te wachten en te wachten. Daaaaar was ze dan! Helemaal kapot kwam ze achter de schermen tevoorschijn. Na een dikke knuffel zijn we meteen de bus ingegaan richting Pattaya. Ja, de schrik van ons leven was dan eindelijk daar. Parachutespringen!! Voordat het zover was hadden we eerst nog tijd om bij te komen. We kwamen in de middag in Pattaya aan en de volgende dag zouden we gaan springen. We verbleven bij kaasdrager Rein. Hij had kaaaaaaaaas!! Oude kaaas!! Met grove mosterd en augurken! Huisgemaakte dropshot! Na vier maanden niets van dit overheerlijkst was dit hemels. De Nederlandse hemel.

DE dag is aangekomen. We werden 's ochtends opgehaald door het minibusje en naar het terrein gereden. Bij aankomst moet je een contract tekenen. Hier staat dan bijvoorbeeld in dat je niemand aansprakelijk stelt voor mogelijke ongelukken en dat je op de hoogte bent dat overlijden een risico is. Maar natuurlijk teken ik dat, geen probleem. Leven doe je immers maar 1 keer.
Na het tekenen van het "ik accepteer de dood" papiertje zijn we naar de loods waar het vliegtuig staat gegaan. Hier werden we ingedeeld in groepen. Omdat we alledrie een camera man mee hadden konden we niet tegelijk. Ik besloot om met iemand anders mee te gaan en stond nu als eerste van de drie ingedeeld. We kregen een korte uitleg over de goede houding die aangenomen moet worden tijdens de vrije val. Van te voren dachten we trouwens dat de vrije val iets van 10 seconden zou zijn wat ons al best lang leek. Bij navraag bleek dit 30 seconden te zijn, OH!
Nu bleek dat de wind te sterk was of te laag, te hoog, te draaierig. Geen idee, het kwam er op neer dat als we nu zouden springen er doden gingen vallen of iets met een ernstig ongeluk. Nu weet ik dat ik dat papiertje getekent heb maar dat hoeft niet meteen uitgevoerd te worden. We wachten wel even,...,, dat even is uiteindelijk bijna 5 uur lang geworden. Toen was het tijd. Ik werd in het harnas gehezen en op naar het vliegtuig. Zenuwen waren praktisch nergens te bekenen. Ik had er zin in, kom maar op!
In mn gedachten dacht ik dat het een heel groot vliegtuig zou zijn. Nou ja, in iedergeval groot genoeg om te blijven staan. En dat je daar dan echt uit moet springen, lopen of geduwt moet worden. Neeuhh hoor. Met zijn zessen zaten we zittend in een klein vliegtuigje gepropt. Tijdens de vlucht werd ik aan mijn springpartner geketent. Ik zat ondertussen naar buiten te staren en van het uitzicht te genieten. Het deed me denken aan de vliegtuigritjes met mijn lieve Opi toen ik nog klein was enzo.
De deur werd open geschoven, het is tijd. Als eerst ging een solo springer springen. Die sprong uit het vliegtuig alsof ie een achterwaartse salto in het zwembad ging maken. Zoeeeeef! Weg was ie. Mijn beurt! De camera man klom eerst uit het vliegtuig en ging op een innieminnie randje staan. Zo eentje waar net je grote teen op past. Onze benen hingen ondertussen al buiten boord. De instructies: hoofd naar achter, handen op je borst en benen bij elkaar werden nog even herhaald. Een schijnbeweging van "we gaan" werd in aktie gezet en daarna Hoppakeee! We gaan! Wooouwww woooouww woooouww.
Als jij zou springen, hoe zou je je dan het vallen voorstellen? Hoe beeld je je dat in en met welk gevoel? Denk er even over na en hou dat vast.
Mijn beeld of beter gezegd mijn angstbeeld was dat het net zou voelen als een vallende droom. Zo'n droom die we allemaal wel eens hebben. Je valt van de trap, een rots of soms een simpel stoeprandje. De grond komt maar niet en je blijft vallen met een afschuwelijk gevoel vol angst, totdat je wakker schrikt waarbij je lichaam echt even neer lijkt te vallen met een schok.
Had jij ook zo'n beeld, iets wat er op lijkt? Ik weet niet hoe het voor jou in het echt zal zijn maar voor mij was het totaal anders.
Het vallen voelt als zweven. Het enigste waar ik aan merkte dat we aan het vallen waren was de wind die ontiechelijk hard langst je zoeft. De grond lijkt niet dichtbij te komen dus eng vond ik het niet. Het gevoel is bijna niet te omschijven. Een gevoel van vrijheid, waanzingheid en ongeloof komt misschien het beste in de buurt. Het was een geweldige ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar.
Ik weet alleen dat dit niet voor iedereen zo is. Lieve Carline had het er iets moeilijker mee. Maar super trots kan ik zeggen dat ze het ondanks alle zenuwen toch mooi even heeft geflikt!

Een dag later gingen we de nachtbus in richting Koh Phagnan. De superdeluxe VIP plekken die we hadden kwamen gewoon met een eigen tv, een koekje, water, dekentje en een stoel die helemaal gekantelt kan worden.
Na een busrit en twee boot tripjes verder kwamen we op Koh Phagnan. Ons doel daar was het bezoeken van een heus Fullmoon party. En heus was het!
Het strand was bezaaid met toeristen, overal muziek en drank. Nadat we onszelf een mooie verftattoeage hebben geschonken kon het feestje beginnen. Geniale avond gehad :)
De overige dagen zijn we door het eiland getoerd met een scootertje, op het strand gelegen en lekker gerelaxed. Dat hadden we namelijk nog niet gedaan.
De laatste dag daar zijn we naar Koh Samui gegaan. Ook hier hebben we scootertjes gehuurd om het eiland te verkennen. Eerst gingen we opzoek naar jawel, een strand! Even liggen, even zwemmen, weer even liggen en hup weer zwemmen. We hadden het zwaar. Na al dit zware gebeuren gingen we op zoek naar de buddhafootprint. Dit scheen ook nog best lastig te zijn want niemand wist dus waar het was. De kaart die wij hadden bracht ons nergens heen totdat we het uiteindelijk gewoon gevonden hadden. Nou ik kan je vertellen dat buddha's footprint helemaal geen zakkie aan is. Snel weer weg.

Tijd voor Koh Phi Phi. Toen we aankwamen hebben we een mooi bungalowtje geregeld, helemaal boven op de berg. Hartstikke leuk!
De volgende dag was het dan tijd voor Fleur actie nummmeeeeeeeeer 4!
Herinneren jullie je nog dat ik mijn pinpas in Kuala Lumpur kwijt ben geraakt? Carline heeft een nieuwe pinpas voor me meegenomen. Met die pinpas is in totaal 1 keer gepint. Niet eens door mij maar door Lisa. Nu was het mijn beurt om te pinnen. Ik stop nietsvermoedend mijn pinpas in de automaat. Komt er ineens een windows scherm, hij start opnieuw op! Met mijn pinpas erin! Op cancel drukken werkt niet. Automaat opnieuw opgestart: please insert bankcard! What?! Fuck, pinpas weer weg. Het hele gedoe erna met die gekleerde bank bespaar ik jullie. Lisa is nu weer mijn bank.
Op Koh Phi Phi wilden Lisa en ik snorkelen. Zo gezegd zo gedaan. Wij gingen een hele dag op snorkel toer. Dat is best grappig zeg! Het was de eerste keer wel wennen om midden tussen de vissen in het water te springen. Maar gelukkig went dat snel. Na 10 seconden zat ik als een malloot achter ze aan te zwemmen en vissie vissie door mijn snorkel te roepen. Heb er geen 1 aan kunnen raken, de hele dag niet. Trouwens werkt het ook niet om als dood te gaan liggen. Die vissen zijn snel! Kijken mag, aanraken niet policy is het bij ze.
We zijn die dag op verschillende plekken geweest. Wat is de zee toch mooi. Vooral die doorzichtige licht blauwe zee die zo uit een reistijdschrift lijkt te komen. We hebben hem dan eindelijk gezien en we hebben er ook nog in gezwommen. Het bestaat! Wat een feest!

Met Carline ben ik naar Dokter Fish geweest. Na de totale mislukking in Kuala Lumpur met de enorme visjes die geen honger hadden moest het wel overnieuw.
Onze voeten werden tien miljoen keer gewassen en daarna gingen ze het water in.
Deze hadden honger, zodeknetter. We moesten allebei erg lachen om het maffe gevoel van de visjes die aan je voeten en benen lopen te knagen. Op een gegeven moment zag ik mijn voeten ook bijna niet meer. Na maanden op blote voeten en teenslippers te lopen komt er veel eelt enzo op je voeten. Bij mij was het happy hour en ze genoten er maximaal van.

Na een paar dagen was het tijd om terug te gaan naar Bangkok. Om zes uur 's ochtends kwamen we met de bus aan in Khoa san road. We gingen naar hetzelfde prachtige guesthouse maar vroegen nu om een wat rustigere kamer. Nog even een paar uur slaap meegepikt voordat de dag weer begon. In de avond hadden we afgesproken met Dorus, een jongen die Lisa tijdens het reizen heeft ontmoet. Aan tafel werd ik helemaal niet lekker en na een paar keer naar de wc te zijn geweest besloot ik maar om eerder terug te gaan. Dit was een goede keuze en dat bleek al snel. Na zo'n 20 meter stond ik tussen het afval op straat te spugen. Dit herhaalde zich nog een paar keer in het guesthouse. Zelfs water bleef er niet in. Toen Carline en Lisa een paar uur later terug kwamen ging Lisa nog even crackers en water halen. Toen zij in bed lag werd ze ook ziek. We verdenken de Pad Thai met kip....
Toen we wakker werden was het tijd om Carline naar het vliegveld te brengen. Lisa heeft nog even in een plastic tasje tijdens de taxi rit gespugd voordat we aankwamen. Toen was het na twee geweldige weken alweer tijd voor het afscheid. We hebben Carline een dikke knuffel gegeven en zijn toen weer terug gegaan naar het guesthouse. Die middag hebben we brak de bus gepakt richting Laos.

Pakse was onze eerste bestemming in Laos. Echt heel veel te doen is er niet. Lisa was nog steeds ziek en moest een paar dagen rusten. Waarschijnlijk heeft ze een allergische reactie gehad op anti misselijkheidspilletjes die ik er gevoerd hebt...
Ik ben een dag meegegaan met een tour naar het Bolaven plateau. Hartstikke leuk maar meer ga ik er niet over zeggen.
We zijn meegegaan met een zip line hike. Twee dagen en één nacht in de jungle tussen bomen door zipeline, rotsbeklimmen en door de jungle heen lopen. 400 meter lange kabelbanen die je naar de andere kant van het vallei brengen. Het was prachtig, indrukwekkend en geweldig. We hebben in een boomhut geslapen zo'n 20 meter boven de grond. Toen we daar 's nachts aankwamen zagen we de hele hut niet eens. We moesten onszelf aankoppelen en in het pikke donker naar de boomhut zipeline. In de boomhut was alles buiten, een klamboe en een slaapzak beschermde ons van de buitenwereld. Ik werd midden in de nacht wakker, de wolken waren weg en alles was helder. Sterren overal. Heb ik even meegepikt zo uit mijn bedje. Toen we in de ochtend wakker werden zagen we dus pas waar we echt waren en ook hoe hoog. Voor iedereen met iets van avontuurlijks in zich is dit zeker een aanrader.

Opweg naar 4000 islands. Dit ligt helemaal in het zuiden van Laos. Vanaf Pakse was het ongeveer 2,5 uur rijden en daarna nog een klein stukje met een bootje.
4000 islands is een magische plek. Er zijn daar maar een paar scooters en de rest gebeurd allemaal te voet of fietsend. 4000 islands zijn allemaal kleine eilandjes in de Mekong rivier. Het is er rustig en de omgeving is prachtig.
We zijn "tradioneel" gaan vissen met een lokale man.
In de Mekong rivier zijn alle mannetjes met een netje aan het vissen terwijl ze op het puntje van hun bootje staan. Ik had dus zo een beeld gevormd dat wij ook midden op de rivier ons netje het water in zouden gooien. Maaaaaaar nee!
Wij het bootje op. Onze gids had of een enorme kater of was al/nog dronken. Hij stonk in ieder geval goed naar de drank en had een nieuw gevuld flesje mee.
We kregen hengels mee en kwamen na 5 minuten varen op een klein eilandje aan. Dat was onze visplek. Toen we opperde dat een biertje wel lekker zou zijn wist hij niet hoe snel hij weg moest zijn om bier te gaan halen, oh en vis. Hij had er blijkbaar niet zo'n vertrouwen in. En terecht! Toen hij terug kwam zat mijn draad achter een steen vast en dit is nog 2 keer gebeurd. Bij dezelfde steen dus!
De eerste keer kon ik hem loskrijgen door heel hard te trekken. De tweede keer lukte dit niet meer :(. Kwam er gelukkig net een visser aan. Hij sprong in het water waar hij gewoon kon staan. Doet ie een stap naar voren richting mijn vastzittend draad is ie ineens kopje onder. Die arme jongen was helemaal doorweekt met kleren en al. Wij vonden het een arme jongen maar een tijdje later ging ie zichzelf wassen in de rivier dus zo erg was het blijkbaar niet. Deze jongen heeft samen met onze geweldige visgids de zelfontworpen bbq aangestoken en het zelfmeegenomen sterke drank opgedronken. Tijdens het bbqen kwamen er nog een paar vissers aan. Hartstikke gezellig daar op het kleine eiland..

De volgende dag hebben we twee prachtige fietsen gehuurd en zijn we op zoek gegaan naar de watervallen die zich op een eilandje ernaast bevinden.
Daar kan je naartoe fietsen maar zo in de zon en op de "wegen" die ze hebben is het best zwaar. De eerste waterval hebben wij zonder enkel probleem gevonden. Die is heel groot. De hele Mekongrivier wordt uit elkaar getrokken en door verschillende routes via stenen naar beneden geleid. Best indrukwekkend. De tweede waterval hebben we echter nooit gevonden. Of ie bestaat vraag ik me nog steeds af, we hebben elk mogelijk traject befietst. We gaven het op en begonnen aan ons 1 uur durende terug reis naar het guesthouse.
Tijd voor de zonsondergang onder het genot van een Lao Lao Mojito.

Na 4000 islands was het voor ons tijd om naar het noorden te trekken. We wilden naar de Conglocave, dit ligt ergens halverwege Laos en leek ons wel een mooie tussenstop. Het heeft bijna twee dagen geduurd om daar aan te komen. We gingen s ochtends weg met de boot van 4000 islands, de bus in naar Thakek. Onderweg overstappen en geterorisseerd worden door Thais/Laos karaoke muziek die harder staat dan in de discotheek. Langs de weg voor zowat elke inwoner van laos stoppen. Bushaltes doen ze niet aan. Gewoon langs de weg staan en wachten tot de bus langskomt. De bus stopt overal!! We hebben over 350 km 11 uur gedaan! En dit de hele tijd met die afschuwelijke harde muziek. Het was zwaar, alweer.
Om half 12 's avonds kwamen we bij Thakek aan. Gelukkig was er nog een guesthouse bij het busstation open, hier zijn we ingedoken en gaan slapen. De volgende dag moesten we om 7 uur de bus hebben richting de Conglocave. De ticketmeneer had het er al over dat we ergens uit moesten stappen. Maar wat hij precies zei begrepen we niet zo. We werden er inderdaad halverwege uitgezet en hier moesten we dus overstappen. Maarja omdat ze in Laos niet aan busstations doen is het iets wat lastig om uit te vinden hoe en wat. We werden afgezet in een klein dorpje wat om een afslag heen was gebouwd. We gingen er maar van uit dat we de kant van de afslag op moesten anders hadden we wel gewoon verder kunnen gaan met de bus. In dat straatje zat een man op een bankje. Aan hem hebben we gevraagd hoe en wat. Gelukkig sprak hij redelijk engels. De beste man moest dezelfde kant op. Hij zei dat de bus er waarschijnlijk over een uur of twee pas zou zijn. Dat wist niemand eigenlijk zeker. Hij had het nog niet gezegd of de bus kwam eraan. Top! Nu kwamen we aan bij een klein dorpje ergens tussen de bergen. Hier moesten we een tuktuk nemen naar de conglocave. Héhé. Om drie uur smiddags kwamen we dan eindelijk aan. Na ongeveer 20 uur in een bus, boot of tuk tuk te hebben gezeten zijn we 500 kilometer verder en aangekomen op onze bestemming. Bij de cave besloten we om in een homestay te overnachten. We hebben onze spullen daar neergezet niet zo goed wetend waar we dan precies zouden slapen. We moesten snel naar de cave toe voordat hij zou sluiten.
De conglocave is een donkere grot waar bootjes door heen varen. De omgeving van de grot was prachtig. We waren als laatste en mochten gelukkig nog naar binnen. We kregen twee gidsen mee. Eén bestuurde het bootje en de andere zat gewoon lekker voorop en scheen met zijn lampje op de gevaarlijke puntjes. Mooi teamwork tussen die twee. De grot was heel groot en donker. Hierdoor zag je niet zoveel maar dat maakte het juist indrukwekkend. Toen we de grot uitvaarde konden we even het bootje uit om een welverdiende pauze te nemen voordat we weer terug gingen.
Bij het uitstappen ging het alleen een beetje fout. Lisa bleef in de bodem hangen waardoor ze zo het water inkieperde. Op zich is dit heel grappig alleen had ze haar camera om, die dus ook in het water belande. Iets minder grappig. Ik heb hem snel overgepakt en op het land gedroogd. De gids die Lisa probeerde op te vangen was ook helemaal nat. Gelukkig doet de camera het na een paar kuurtjes weer gewoon.
Toen we terug waren gingen we naar de homestay. Daar zat het ineens vol met andere backpackers. We hebben met zijn alle gegeten en daarna was het tijd voor ons prachtige bed. De homestay waar we sliepen was een grote houten hut op palen. Wij sliepen in het open gedeelde. Om ons wat privacy te geven heeft de familie een draadje gespannen en hier lakens over heen gehangen. Prachtige kamer! De man des huize was een tikkelde pervers als je het mij vraagt. Toen we naar bed gingen kwam ie een paar keer kijken ofzo en ging toen lachen.... rare man.

De volgende dag namen we vroeg de bus richting Vientiane. Daar aangekomen gingen we opzoek naar een guesthouse. We hadden maar één hele dag in Vientiane en die besloten wij door te brengen door niet zo veel te doen. We hebben ons pasport afgegeven zodat ons visum voor Vietnam geregeld zou worden, busticket geregeld naar Luang Prabang en een massage. En wat voor één! We hadden een spa uitgekozen uit de Lonely Planet. Met de tuktuk zijn we daar heen gegaan. Bij aankomst bleek de spa die dus blijkbaar in een tempel was, gesloten.
De tuktuk driver wist er nog wel een en bracht ons naar een andere. We werden gemasseerd door twee vrouwen die normaal gesproken denk alleen voor de happy ending komen. De massage sloeg helemaal nergens op. Wat gevrijf hier en gevrijf daar. Zonde, we waren net zo toe aan een goede massage.

De volgende dag gingen we door naar Luang Prabang. Wat is dat een fijne stad. Heel anders dan de rest van Laos. Het is best een toeristische stad en daarom zijn er ook veel westerse tentjes. Het fijne hier is dat de toeristen niet overheersen. Er zijn allemaal lokale eettentjes langs de Mekong rivier en de huizen hebben een lichte uitstraling. We zijn een paar dagen in Luang Prabang gebleven.
Omdat de Vientiaanse massage een grote teleurstelling was vonden we wel dat we in Laos een goede massage moesten krijgen. En dat was gelukt! We hebben daar ook eventjes een tempel bezocht, de stad verkent door rond te lopen en pauzes met een biertje te nemen, stoofvlees gegeten en jawel gebowld. Op onze laatste dag zijn we naar een waterval gegaan. Deze waterval is best bijzonder. Bij aankomst zijn er eerst verschillende meertjes die steeds iets hoger en hoger gaan. Daartussen zijn dan kleine watervallen. Het bijzondere is dat de bodem wit is en het water heel licht blauw. Prachtig om te zien. Het sluit natuurlijk af met een waterval die hoog tussen de bergen vandaan komt.

Ondertussen zijn we al in Ho Chi Minhcity oftewel Saigon, Vietnam. We zijn al sinds twee weken in Vietnam en alles wat ik hiervoor vertelt heb begint begin januari.
Ja ik loop dus weer achter maar dat ga ik nu recht zetten.
Na Luang Prabang zijn we naar Vietnam gegaan. We hebben niet genoeg tijd om in Hanoi te beginnen wat meer in het Noorden ligt. Daarom hebben we besloten om naar Vinh te gaan. Met de nachtbus gingen we daarheen. De nachtbussen hier zijn weer heel anders. Er zijn een soort bedden in de bus waarvan je de rugleuning om hoog en omlaag kan doen. Er zijn drie rijen van dit soort bedden. In het midden en tegen de ramen, daartussen kan er gelopen worden voor het wc bezoek.
Na bijna 24 uur gereisd te hebben kwamen we aan in Vinh. Over Vinh valt niet echt iets bijzonders te vertellen. Het is er koud, nat en er is niets te doen. Voordeel hier is dat er in Vietnam in elke kamer wel een tv en koelkast is. Wij hebben dus voornamelijk lekker in bed gelegen en tv gekeken. We moesten onze tijd uitzitten voordat we verder konden met de bus. We hebben in de hele stad. Die 4 keer meer inwoners dan Alkmaar telt maar 1 restaurant gevonden! Moet je nagaan.

Op naar Hoi An. Ook weer zo'n leuke stad met .........

To be continued, ergens volgende maand ofzo. Dag! X