Nieuwe plannen?..
Door: fleur
Blijf op de hoogte en volg Fleur
11 November 2013 | Indonesië, Ubud
Dit is een perfecte manier om erachter te komen hoever de kids zijn met grammatica. Na het opschrijven van de teksten zingen we het lied met zijn alle. We hebben Adele, Bob Marley en Jessie J gedaan. Donderdag hebben we zelf een liedje gemaakt waar we vanaf nu de dag mee beginnen. Vrijdag hebben we onze eigen instrumenten gemaakt. Ik ben 's ochtends twee uur bezig geweest om een gitaar in elkaar te flansen. Niet een platte, nee gewoon een 3d gitaar. Alles erop en eraan. Ik dacht dat een voorbeeld wel handig zou zijn voor ze. Bleek ook zo te zijn, ze vonden hem geweldig. Toen ze erachter kwamen dat het best veel werk was gingen ze bijna allemaal voor een fluit. Ja, want dan hoef je alleen een papiertje op te rollen en er wat gaten in te maken. Slim!
Met dit soort projecten kom je er wel achter hoe weinig faciliteiten ze hebben. Iets van een muziek instalatie is er niet. Ik had mijn tablet meegenomen en deze aangesloten op de boxen die ze hebben. Dit zijn van die oude computer boxen die wij 10 jaar geleden al hebben weggegooid. Kwaliteit was dus nul komma nul. Tussen hard gekraakt hoorde we de muziek af en toe zachtjes erdoor heen komen. Gelukkig zijn de kinderen dit gewend, dus het ging prima. Nu alleen de wifi nog wat sterker en dan was het perfect geweest. We moesten nu zo'n elke 30 seconden wachten tot het weer ver genoeg geladen was. Geduld is een schone zaak.
Donderdag avond ben ik uit gegaan met andere vrijwilligers. Toen ik om half drie bedacht dat het maar is tijd was om terug naar huis te gaan ging ik eerst nog even langs de nachtwinkel. Ik wilde chips en een biertje voordat ik mijn bed in zou duiken.Thuis aangekomen kwam ik tot de ontdekking dat de deur dicht was. Ik was buitengesloten. Stond ik daar, in het donker, zielig alleen midden in het dorp. Mijn beltegoed van mijn Balinese nummer was natuurlijk op, zal je net zien. Met mijn nederlandse nummer geprobeerd de meiden wakker te bellen maar die waren natuurlijk in dromenland. Zij besloten om 22:00 uur wel om braaf naar huis te gaan. Wat nu, wat nu wat nu? Denk na, waar kan ik heen? Of buiten ergens in een hoekje slapen of terug naar Ubud en de andere meiden daar wakker maken....... Hé wacht, Ingrid! Die woont onderaan de straat. Bellen bellen bellen. Ze neemt op (pfieuw). Gelukkig kon ik bij haar terecht. Heerlijk ook haar bank geslapen. Redder in nood.
Vrijdag hadden we weer een vrijedag. Er was een crematie in Ubud van iemand van het koningshuis. Ze waren in de stad al dagen bezig met de voorbereidingen. Ik vroeg me donderdagavond al af wat die paarse koe van zo'n 15 meter hoog op de hoofdweg van Ubud deed. Samen met Ingrid gingen we erheen. Ik zal in het kort uitleggen wat zo'n crematie inhoudt. Het duurt de hele dag en het bestaat vooral uit wachten, kijken en heel veel mensen. Eerst komt er een namaak stier langs die door ongeveer 40 mensen op getilt wordt en wild door de hele stad wordt gehezen. De stier is bedoeld om de kwade geesten weg te jagen. Daarna komt de kist langs die rustig door de straten wordt geleid. Als laatste komt de paarse koe. Deze wordt door heeeel veeeel mensen naar de eindbestemming gedragen. Omdat het zo zwaar is kunnen ze steeds maar kleine stukjes lopen. Dit is met de stier trouwens ook het geval. Einde van de dag is alles op het crematiepunt aangekomen. Het lijk wordt in de koe gezet en alles gaat de fik in. Ik moet eerlijk toegeven dat we dit niet allemaal gezien hebben. Het was bloedje heet en de hele dag wachten was niet onze prioriteit. Nadat we stukjes bekeken hadden was het tijd voor een broodje kroket. Ingrid vertelde me dat je dat hier gewoon kan kopen. Krijg je ervan als "een paar" tentjes hier door Nederlanders gerunt wordt.
Zaterdag ben ik met Daniela en Daniela op pad geweest naar tempels. De eerste tempel kwamen we met toeval onderweg tegen. De naam betekend vertaalt, de vleermuizen grot. Hoef ik je dus niet uit te leggen wat daar te zien was. Het was er druk. Krijg je ervan als je besluit op de belangrijkste ceremonie dag van het jaar naar tempels te gaan. De drukte verstoorde echter niet de rust die daar rond dwaalde. Bijna niemand zei wat en iedereen liep rustig rond. Overal zaten Balinesiers op de grond om hun offers uit te brengen. Prachtig, blij dat we besloten om daar in de buurt wat te eten. Voor dat we naar de tempel gingen hebben we namelijk eerst in een Warung aan het strand gegeten. De tempel is aan de andere kant van de weg.
Op naar de bekende watertempel, tirta gangga. Deze ligt in het oosten van Bali. Van te voren moet ik toegeven dat ik niet eens wist waar ik heen ging. Ik ging gewoon mee, Daniela weet altijd de goede plekken uit te kiezen. Gewoon meegaan dus. Ook deze was weer prachtig, misschien zelfs wel mijn favoriet.
Op de terug weg naar huis in Gianyar gestopt voor de nachtmarkt. We wilden daar wel een hapje eten. Wat zullen we eens eten daar? Misschien een plat gedrukte kip aan een stokje? Of toch maar liever iets waarvan ik geen idee heb wat het is. De kippen waren in een geheel stuk aan satestokken geregen, weer eens iets anders dan vier stukjes sate. We hebben uiteindelijk gekozen voor een warung aan het begin van de markt. Het meisje achter het kraampje was hartstikke lief. We hadden geen idee wat er allemaal voor onze neus stond dus we gebaarde of we een mix konden krijgen. Tuurlijk kan dat, no problem. Op plastic kinderstoeltjes hebben we ons heerlijke maaltijd opgegeten terwijl ik me nog steeds afvraag wat het allemaal was. In veel Warungs waar ik eet heb ik trouwens nooit een idee wat ik ga eten. Er is vaak maar één ding dus gewoon eten wat de pot schaft. Lekker makkelijk, ongecompliceerd en vaak heerlijk voedsel. Kijk, dat er kakkerlakken, ratten, muizen, vliegen en weet ik veel wat waarschijnlijk allemaal al een hapje hebben genomen is bijzaak. Het ligt vaak al een paar uur lekker warm te liggen in de zon maar dat is ook bijzaak! Het eten is zoveel beter dan in alle dure restaurants en de mensen zoveel liever. En trouwens, ik ben nog steeds niet ziek geworden van het eten. Hoewel ik van de week trouwens wel even lichtelijk een dagje een maag had die wat van slag was, gecombineerd met hoofdpijn. Heeft naar mijn idee niets met het eten te maken. Was gewoon een brak dagje.
Zondag wilde ik op de culturele toer gaan en museums bezoeken. 'S ochtends had ik het mooie idee om er naar twee te gaan. Eentje voor de lunch en eentje na de lunch. Dit plan veranderde al snel toen ik na het ontbijt erachter kwam dat ik een luie dag aan het ervaren was. Voor mijn lunch ben ik naar een van mijn favoriete warung gegaan in Ubud. Daar heb ik drie uur gezeten. Beetje gegeten, beetje gedronken en heel veel gelezen. Lezen, dat is iets wat mij hier regelmatig bezig houd. Er zit altijd wel een boek in mijn tas en die komt tevoorschijn zodra ik een momentje voor mezelf heb. Iets waar ik thuis geen patroon of ritme in kon vinden gaat me hier goed af. Oké terug naar het museum. Terwijl ik nog zat te lezen kwamen de meiden langs. Ja hoor ik ga wel even met jullie ergens zitten. Ik zei dat ik eerst nog even mijn boek wilde lezen en ze daarna wel zou bellen. Samen zijn we naar het museum gegaan maar ze vonden het te duur. Ja want 3,50 euro is ook wel heel duur. Ik besloot om een andere keer te gaan, in mijn eentje en wanneer ik meer tijd heb. In een museum wil ik alles aflopen, lezen en bekijken. Naar iets blijven staren en er hele verhalen bij bedenken. Me afvragen hoe iemand zoiets ooit heeft kunnen maken en waarom. Als je opgejaagd word door meiden die er eigenlijk niet willen zijn is voor mij niet echt bevorderlijk. Dus dit doe ik gewoon één andere keer in mijn eentje als ik meer tijd heb.
Maandag avond is karaoke avond. Sinds afgelopen maandag voor mij ook hier. Het enige verschil is dat het hier met een liveband is en ik liever iemand anders achter de bar heb. Daarnaast zijn mijn vriendinnen ook ver te zoeken maar heb ik wel goed gezelschap om me heen. Namelijk, Ingrid. Die kan zingen trouwens! Het café heet Lezat en wordt gerund door een Nederlander, Pieter.
Heerlijke gezeten, gelachen en wat gedronken. Het voelde even als thuis. Die maandag avond houden we erin!
Afgelopen week besloten we om te beginnen met Jungle book. We hadden het geweldige idee om deze na te gaan spelen met de hele school als een musical. Natuurlijk een tijdslopende en energierovende opdracht. Dat hadden de meiden niet zo door en dachten dat ze het eerst bedachte plan wel zonder overleggen aan konden passen. Neeeeeee, tuurlijk niet. Die raakten in paniek en toen besloot ik maar om alles even stil te leggen. Het plan moet blijkbaar concreter en daar moeten we ons dan ook aan houden. Na het weekend weer een frisse start.
Woensdag was het tijd voor mijn nieuwe scooter. De oude wilde ik niet verlengen omdat ik die vent niet vertrouw. Dat heeft meerdere redenen waarvan ik er volgens mij geen één vernoemd heb. Houd ik lekker zo! Ik naar Ubud met de bemo. Dat zijn die kleine busjes zonder deuren waarvan ik in het begin de naam was vergeten. Bemo, is het dus! Het staat nu in mijn netvlies gegrafeerd. Heet, heet, heet in die Bemo. Totaal doorweekt kwam ik eruit. Blij dat ik mijn nieuwe scooter op mocht om wat wind te vangen. Mijn nieuwe scooter. Ja, nou nieuw is een slecht woord. De remmen werken iets minder goed en hij is minder mooi. Hij rijdt trouwens wel lekkerder dan de vorige. De voordelen met deze is dat hij goedkoper en verzekerd is. Vooral het laatste vind ik fijn, en o ja er is één contract getekend via één verhuurbedrijf en niet alleen een mondelinge overeenkomst met een vent die de hele tijd alleen maar rond hangt. Beter!
Dacht ik toch even dat ik een oorontsteking zou krijgen! Paar dagen een last, naaah. Gelukkig heeft het niet doorgezet en is het vanzelf weggegaan. Ik blij:-)
Donderdag avond een film van Jackie Chan gekeken. Heb ik altijd leuke films gevonden. Komt vast door mijn vader. Die maakte vroeger altijd van die leuke geluidjes zodra Jackie Chan een hele groep criminele in zijn eentje versloeg of één van zijn mooie trucs uithaalde. Moest ik altijd om lachen. Nu waren die geluidjes er niet maar films blijven leuk. Droom ik nu ineens regelmatig dat ik dezelfde kunsten kan uithalen als hij. Word ik gevolgd door één groep rovers. Heb ik mijn backpack op mijn rug, mijn tablet in mijn hand. Tegelijkertijd rij ik op mijn scooter terwijl ik schreeuw dat zij mijn fotos niet mogen hebben. Zodra ze dichterbij komen gebruik ik mijn scooter als skateboard en schop en sla ik ze ineens allemaal op kungfoo achtige wijze allemaal op de grond. Bam, geen partij voor mij!
Zaterdag was het weer zo ver. Stranddag:-) Met zijn vijven gingen we deze keer die kant op. Het is twee uur rijen naar het prachtige strand die wij hadden uitgekozen dus we gingen vroeg weg. Vroeg weg is negen uur. Half negen ging ik van huis weg zodat ik nog even chocolademelk kon halen en deze rustig op kon drinken. Daarna naar de andere in Ubud gegaan. We waren met drie scooters en ik had iemand achterop. Het verkeer is hier al gekke huis. Het feit dat je dan nog andere mensen moet volgen of juist op moet wachten kan best soms iets wat gevaarlijker zijn dan normaal. Vooral als je iemand achterop hebt die niet zo goed snapt hoe dat mee bewegen werkt waardoor je scooter ineens heel gek kan reageren. Nou ja, ik was opgelucht dat we veilig aangekomen waren. Het strand was weer formidabel. Ik natuurlijk meteen dat water ingedoken. Kleren uit en gaan. De stroming was behoorlijk sterk. Ik zwemde voor mijn leven maar kwam maar niet waar ik wilde zijn. Ik zwemde vooruit maar ging gewoon naar achteren. Aangezien ik mijn dood wilde uitstellen besloot ik maar terug naar de kust te zwemmen en de rest te lopen.
Zonnebrandcreme blijkt dan toch wel weer nuttig te zijn, als je het op een droog lichaam en genoeg aanbrengt. Ik ben dan weer te laks . Kom net dat water uit, gooi wat creme op mijn hand en smeer het uit op mijn benen. Ik ben er goed van bewust dat het niet overal zit omdat ik gewoon te weinig heb gebruikt. Daarnaast pakt het niet overal omdat mijn benen veels te nat zijn. Eindconclusie is dat mijn benen mooie bijna kunstachtige rode plekken hebben. Ik noem ze 'laksigheid a la fleur' Zal me leren om bij de evenaar mijn huid zo te behandelen. Dagje strand ging natuurlijk zo voorbij en de terugreis hebben we ook overleefd.
Zondag was het tijd voor wijn samen met Ingrid. Zij is meer van de witte wijn en ik meer van de rode. Dan doen we er zich gewoon twee? Één fles met zijn tweeën is toch net niets. In de supermarkt werden we aangekeken alsof we van één andere planeet kwamen. Twee flessen wijn en twee fransen kazen, ze vonden ons maar gek. Bij yeh Poelu hebben we ze opengemaakt. Naaah wat lekker. Die blauwe kaas, die smaak gaat door je hele mond heen. Een slok rode wijn erachter aan en ik ben in de hemel. Die combinatie is echt één van mn lievelings. Kan je me dag en nacht voor opbellen. Ik heb al bijna zes weken geen wijn gedronken en geen kaas gegeten. Ik heb er nog nooit zoveel van genoten. Wilde niet eens alles opmaken, dus we hebben nog een heerlijk momentje over. Ik was helemaal aan het stralen!
Oké, even over serieuze zaken. Ik ben er serieus over aan het nadenken dat ik twee weken eerder stop met mijn vrijwilligerswerk. Eigenlijk heb ik het al gewoon besloten. De eerste reden is dat ik van dit vaste ritme ondertussen onrustig word. Blijkt maar weer dat een baan van negen tot vijf echt niets voor mij zou zijn. Een andere reden is dat ik nog veel meer dingen op Bali wil doen waar ik nu gewoon geen tijd voor heb. Nog een reden is dat ik het zonde begin te vinden om zo lang op één plek te blijven en dat er wat zaakjes zijn waar ik het niet helemaal mee eens ben. De vraag is nu alleen nog: 'hoe ga ik dna mijn tijd indelen?' Komt vast goed, ik heb onwijs veel zin om verder te gaan.
Nou mijn ontbijt staat op me te wachten, ik ga ervan door
-
10 December 2013 - 00:33
Willem:
Fleur
Jouw verslagen gelezen genoot ervan wil graag meer lezen geniet van jouw reis kijk uit voor rode mieren loopt als een rode draad door jouw verslagen
Groetjes Willem en Nia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley