Ach ja,...

Zijn jullie er klaar voor? Een week lang niets geschreven. Ik heb alleen wat steekwoorden hier en daar opgeschreven of een zinnetje. Als je net zo snel leest als dat ik doe trek er dan maar gerust 20 minuten voor uit. Lieve broers, ik weet het. Onze gezamelijke handicap die onze papsieflapsie ons met trots heeft geschonken komt nu niet uit. Ik vergeef het jullie als jullie besluiten nu te stoppen met lezen. Natuurlijk waardeer ik doorzetters wel. Voor de snelle lezers onder ons moet de klus binnen 10 minuten wel geklaard zijn. Succes!

Dinsdag had ik met Paul afgesproken om naar een tempel te gaan. In mijn vorige verslag had ik kort uitgelegd bij welk meer die tempel ligt en wat de betekenis is. Ergens in mijn hoofd is iets fout gegaan. Ik snap zelf niet zo goed welke kronkel deze fout heeft veroorzaakt maar goed. Er zijn drie meren in Bali. Twee daarvan liggen bij elkaar in het midden van Bali, de ander ligt meer in het oosten. Ik wist heel goed dat de tempel waar wij heen wilden bij de twee meren ligt in het plaatsje Bedugul. De tempel die ik heb uitgelegd ligt bij dat andere meer! Ik heb gewoon naar de kaart gekeken, het verkeerde plaatsje opgezocht en de verkeerde tempel uitgelegd. Op dat moment zwaar onder de indruk dat we daar heen zouden gaan. Dit terwijl ik al een week naar het goede meer heb lopen staren op de kaart en al een paar keer de juiste route heb uitgestippeld en fotos van de tempel heb opgezocht. Dat er geen belletje is gaan rinkelen toen ik de verkeerde info opzocht voor mijn blog is voor mij een mysterie. Jammer genoeg gebeuren dit soort zelfde incidenten mij wel vaker. Of het dromerigheid is of gewoon stomheid mogen jullie me vertellen... Hier komen we dus bij Fleur actie nummer twee tijdens mijn reis. Het is dat Paul verbaasd reageerde toen ik 's ochtends de verkeerde plek aanwees want ik was er zo heen gereden.
We moesten hoog de bergen in om daar te komen. Onderweg zie je steeds meer de armoede die heerst op het eiland. Hoe geïsoleerder, hoe armer. Mensen die zich wassen en de was doen in een klein slootje. Geen stenen huizen maar van houten platen of grondzeil met een riet dakje. In de wat grotere dorpjes was dat in hoeverre ik kon zien niet aan de orde maar daar tussen in zeker wel.
Eenmaal aangekomen moesten we een kaartje kopen. 30.000 roepiah p.p. dat is voor hier best duur voor een tempel. We pakten eerst een briefje van 50.000 om vervolgens op zoek te gaan naar de rest. Zegt die man:'This is fine, discount for you.' Wij vragen of we een kaartje nodig hebben voor de controle of iets. Zegt ie:'no ticket, you discount.' Haha dat stopt die beste man dus gewoon in zijn eigen zak. Wij 10.000 roepiah korting, hij 50.000 roepiah rijker. Daar kan je best een hoop geld mee verdienen! Corrupt, zeg ik.

De tempel zelf was niet zoals ik het verwacht had. De fotografen hebben de werkelijke grote van de tempel goed kunnen vermomen via de kikkerstand. Hij was best klein, mooi en "rustgevend" maar klein. Met rustgevend bedoel ik uiteraard het tegenovergestelde, hints de dubbele haakjes. Net naast de tempel was de moskee luidt en duidelijk door de microfoons een feestdag aan het vieren. Mooie combi al zeg ik het zelf.
Na de tempel vonden we het wel een leuk idee om zo'n fietstrapbootje te huren in de vorm van een eend. Wij naar het loket toe. Die mensen geven aan dat het 65.000 Roepiah in totaal is. Gek! Op het bord staat 30.000. Jaaa maar dat is volgens hun p.p. Dan nog, klopt er volgens mij iets niet. Even door zeuren en het gaat ineens naar 35.000 roepiah voor een kwartier. Ben je met die dingen net de haven nog niet uit! Een zeepaardje gaat nog sneller maar ja. Nog even een ontevreden blik en krijg je zomaar 5 minuten extra. Toeristen zijn op dit soort plekken echt wandelende dollar tekens. Genaaid wordt je toch wel. Een indonesier betaald 9 van de 10 keer altijd minder. Je moet er alleen wel voor zorgen dat je prijs niet absurd hoog is en ergens in de buurt komt van de Balinese prijs.

Dinsdag avond was er een aardbeving in Bali en omgeving. Niets gemerkt, zat op de scooter. Had ik wel willen meemaken maar pech! Op naar het volgende onderwerp.
Die zelfde avond een leuke lounchbar gevonden met een livebandje. Je kan daar waterpijp roken en heineken bier van de tap drinken. Yeaj! Aardbeien smaak besteld en een lekker hollands biertje. De aardbeiensmaak was goed te doen, had van mij wel wat anders bij gemogen. Nah,,, sssst!

Donderdag ochtend waren wij als vrijwilligers uitgenodigd voor een bruiloft. De broer van Nyoman ging trouwen. Omdat wij bij Nyoman en Ketut verblijven mogen we ook komen. Ik heb het hele bruidspaar voor zover ik weet nog nooit eerder gezien maar tuurlijk kom ik. Gewoon voor de ervaring. Natuurlijk is dit een officiële ceremonie dus de sarong moet weer om. Gelukkig konden we deze lenen. De bruiloft was al drie dagen aan de gang en dit was de laatste dag.
Bij binnenkomst werden we meteen vooraan gezet. Dit voelde voor mij gek aangezien het bruidspaar totale onbekende zijn. In Nederland kom je er dan niet eens in. Laat staan dat je voorin mag zitten. Dan wordt je persoonlijk door naaste familie of eruit of naar de achterste staanplaatsen gebonjourd. Hier niet, nee, hier krijg je de beste plaatsen en er wordt nog eten en drinken in je handen gedrukt ook. Heel gastvrij dus!
Zowel de bruidegom als de bruid hebben een soort plastic kroon op in goudskleur. Dit ding is bijna een halve meter hoog en volgens mij bloedje heet. De gezichten zitten vol make up en in het haar zitten denk wel 3 bussen haarlak. Op de kroon na lijkt het hoe ik het vertel niet zoveel te verschillen als in Nederland maar check de fotos!
Voordat de ceremonie begon liepen beide al gewoon rond, niemand werd verstopt tot het laatste moment. Toen gingen ze zitten. Wat daar precies gebeurden mag Joost weten want ik hoorde niets en zag niet wat er gebeurde, alleen twee paar ruggen en enorme kronen. Hierna moesten ze naast het altaar op de grond zitten. De vrouwelijke familie van de bruid kwam ernaast zitten. Nu werden ze met heilig water letterlijk oversproeid. Hiervoor gebruiken ze bloemblaadjes. Na deze oversproeïng is iedereen zijknat. Hierna gaan ze weer aan het altaar zitten en moet ik weer even aan Joost vragen wat daar gebeurde. Het einde weet ik wel. Op de grond werd een offer gelegd waar ook weer heilig water over is gesproeid. Hier moest het nieuwe echtpaar overheen lopen en klaar! Etenstijd!! Ketut zei dat als je een zwakke maag heb je beter niet kon mee eten. Voor de bruiloft is namelijk een varken geslacht en deze heeft waarschijnlijk een tijdje in de zon gelegen tijdens het schoonmaken en verwerken. Mijn maag heeft nergens last van, hup ernaar toe, wil dit zeker niet missen. Ik legde van alles op mijn bord en bedankte de bruid. Ik ging met de andere vrijwilligers, Ilse en Ingrid zitten. Dit zijn die twee Nederlandse vrouwen. Ilse vertelde wat alles zo ongeveer was wat ik naar binnen zat te werken. Het ene was puur varkensvet en in de andere zat vers varkenbloed verwerkt. Klinkt niet heel aangenaam maar ik vond het lekker! Mijn mond stond in brand vanwege alle verse pepers die erin zitten, waarschijnlijk ben ik daarom niet ziek geworden. Ketut legde 's middags uit dat de meeste vals spelen. Ze drinken namelijk voor het eten een shotje hele sterke drank en na het eten weer. Of er gaat gewoon een maag tabletje in. Nah, ik heb geen shotje gezien!

Lianne is donderdag vertrokken naar Oeganda. Ook zij is vertrokken om vrijwilligerswerk te verrichten. Super trots op haar! Ik heb haar via Viber even een belletje gegeven om haar succes te wensen. Zoals altijd klonk ze super rustig en relax. Ze controleerde nog even of ze alles heeft en dan zouden ze gaan. Tuurlijk heeft ze alles, Lianne is wel de meest georganiseerd persoon die ik ken. Maar goed dat ze mij kwam helpen met mijn voorbereidingen één dag voor vertrek want bij mij was het Hiroshima! Lianne, wij spreken elkaar in de weekenden weer! Heel veel plezier schatje!

Ik kwam vanwege het warme weer op het geweldige idee om een waterbalonnen gevecht te houden. Maar ik had nog geen balon in de winkel gezien sinds ik hier ben. En dan moeten het nog waterbalonnen zijn ook. Ik dacht zo dat de meiden uit mijn klas mij wel konden vertellen waar ik die kon krijgen. En ja hoor dat wisten ze wel. Ze wilden me er wel heen brengen na de les. Top, doen we dat. Zo gezegd, zo gedaan. De meiden namen me mee naar een kant van het dorp die ik nog niet had gezien. We liepen door kleine verlaten steegjes en gangetjes. Ineens begon ik te denken dat dit een valsstrik was en de meiden me eigenlijk wilde vermoorden of op zijn minst in elkaar wilde slaan. Zo'n scenario wat alleen in films gebeurd met zieke doorgedraaide kinderen. Mijn fantasie sloeg op hol. Gelukkig was hier in de realiteit niets van waar toen de kleine steegjes en gangetjes eindigde op een wat grotere weg. De meiden wonen aan deze weg en dus lieten ze allemaal zien waar ze wonen. De meeste warungs die we langsliepen zijn van familieleden dus deze heb ik ook even mogen bezoeken. We zijn langs hun school gelopen waar toevallig een paar spijbelaars van mij rond hingen, haha betrapt! Bij aankomst was de warung dicht! Dit kwam voor mij slecht uit omdat dit betekende dat ik ergens anders aan waterbalonnen moest komen. Waar?! We zijn in totaal één uur weggeweest. Het was goed om de meiden mee te maken buiten de Yayasan om. Ik heb ze op deze manier anders en beter leren kennen en zij mij ook.

Vrijdag heb ik met de kinderen het dierengeluiden spel gedaan om het dierenthema af te sluiten. Hoewel ik deze keer mijn mooie stem banden niet mocht gebruiken om een aap na te doen had ik een goede vervanger geregeld. Ik deed het eerst even voor want hij was wat verlegen. De klas moest onwijs lachen en vonden mijn apengeluid natuurlijk vet stoer. Het ijs was gebroken en alle dieren moesten hun geluid even laten horen. De helft van de klas was een dier, de andere helft moest zoeken. De kaartjes hadden ze gemaakt en de regels waren uitgelegd. Tijd voor de dieren om een schuilplaats te vinden. De kinderen vonden het geweldig en waren super enthousiast. Heb ze nog nooit zo leuk bezig gezien met een spel. Totdat de grote boze wolf kwam, genaamd Ketut. Waarschijnlijk had hij er last van want hij kwam boos naar me toe. Ik moest het spel stoppen en een ander spel gaan spelen. Wat een spelbreker die man. Mijn hele programma naar de maan en die kinderen hartstikke teleurgesteld.
Na wat andere activiteiten die ik a la minute even moest bedenken was het tijd voor het waterbalonnen gevecht. Het was me gelukt om waterbalonnen te regelen en dan wel 200 daarvan! Ik bedacht me tijdens het kopen dat het wel leuk zou zijn om het dan maar gewoon meteen met iedereen te doen. Samen met mn studentjes hebben we alles gevuld, alle 200! Met vier bakken vol kwamen we aan. Ik heb eerst aan iedereen alle regels uitgelegd die ik op dat moment even uit mijn mouw schudden. De laatste was natuurlijk alles gezamelijk opruimen, ben niet gek (ben een gecko). Ze vonden het geweldig! Natuurlijk waren de ballonnen binnen 2 minuten op en was iedereen zijknat. Missie geslaagd.

' S avonds absurd lekkere currys gegeten in een restaurant waar je alleen met reservering kan eten. Niet omdat het een of ander sjiek restaurant is. Helemaal niet. Heel klein, één tafel binnen en ééntje buiten. Meneer is een kunstenaar en wilt alleen open als hij daar zin in heeft. Kan koken als de malle. Heerlijk gegeten. Daarna uit! De eerste keer sinds ik hier ben. Heb een geniale avond gehad. We zijn eerst naar een salsa tent gegaan. Moest even inkomen maar het ging daarna prima. Komt vast door de bintang. Na de salsa door gegaan naar een discotheek. In het begin was er nog een bandje en de avond zaal zou even later open gaan. Terwijl ik lekker stond de dansen en met een of andere fransman stond te praten besloot ik even om naar boven te kijken. Uh, sterren! Wat heerlijk, besefde me ineens dat ik lekker in de buitenlucht stond te dansen. Geen saai plafond maar gewoon lucht, sterren en de maan. Best een fijn gevoel. Het bandje was er klaar mee dus was het tijd voor de avondzaal. Op naar de dj en een plafond. Helemaal niet erg, dit was ook leuk! Heerlijk in mijn eigen wereldje gedanst en me helemaal niets aangetrokken van de andere vrijwilligers. Met wat onbekende mensen lopen praten en een biertje gedronken. Ik zeg, top avond!

Voor het weekend was ik door Paul gevraagd om mee te komen met een stel vrienden van hem. Zaterdag zouden we naar het noorden gaan en dit konden we wel even doen via de vulkaan. In het begin was dit nog goed te doen. Super mooie weg, een heel ander landschap en weer veel armoede. Dit is weer een geïsoleerd gebied en dat is goed te merken. Hier waren de huizen met mazzel gebouwd van geweven platen of gewoon zonder muren. Op een gegeven moment kwamen we aan in een dorpje. Hier zagen we de weg die we moesten nemen om verder te gaan, die trouwens niet op de kaart stond. Die ging stijl omhoog, geen gaten maar kraters in de weg. Grote stenen en kijen, zand en grind. In de eerste bocht stonden twee auto's vast die de steile helling niet op kwamen. Hierdoor kwam ik ook stil te staan. Mijn scooter gleed weg in het zand waardoor ik dus mooi om ging. De mensen om mij heen hebben me geholpen en zo kon ik weer verder. Dit was nog maar het begin! 3 uur lang hebben we op dit soort weggetjes gezeten. Toen we naar boven gingen was remmen geen optie omdat de scooter niet sterk genoeg was om dan weer op te trekken. Doorgaan om te overleven, teruggaan was geen optie. Ondertussen moesten we stenen en gaten ontwijken en zorgen dat het zand ons niet weg liet slippen. En het was niet af en toe een steen en dan weer een gat. Het was steen na steen na steen na steen na steen na steen na steen waar tussendoor gaten zaten.De weg naar beneden was hetzelfde. Het enigste verschil was de we hier juist wel moesten remmen, de hele tijd! Mijn scooter is een automaat dus zodra je de rem los laat schiet ie naar voren. Niet handig op dit soort wegen. Resultaat is dat je de hele tijd allebei je remmen ingedrukt moet houden en dan glij je nog naar beneden. Handen worden na een tijdje stijf en gaan pijn doen. Ze waren zwart van het rubber door de handvatten waar ik als een malloot in liep te knijpen. Of is dit een discriminerende opmerking? Zal het aan zwartepiet vragen. Nahhh! Weghalen! Dat dacht ik maar doe ik lekkuh niet. Discussie van de dag toch? Hier niet! Doe ff met jullie mee. Mis de hollandse gesprekken wel!
Ondertussen ben ik nog steeds bezig met het ontwijken van gaten, stenen en zoveel mogelijk zand. Had graag een foto willen maken van de weg maar ik vrees dat stoppen en mijn remmen losmaken geen optie was. Ik vond dit echt een vette ervaring.

Zondag ochtend heb ik besloten om de boel de boel te laten en alleen verder te gaan. Zullen we zeggen dat de wensen niet op één lijn lagen en ik hier totaal geen behoefte aan had. Eerst dacht ik gewoon weggaan en niets zeggen. Dit had ik een paar jaar geleden best kunnen flikken. Toch maar besloten om het netjes af te handelen en duidelijk, open en transparant te zijn. Hoe hulpverlenigs van me. Daarna ben ik hem snel gepeerd. Op naar Lovina, daar waar de zon schijnt en de dolfijnen dansen. Wat een plek! Heerlijk, sfeervol, niet te rustig maar zeker niet te druk. Op zoek naar een slaapplek. Zoveel keus, van luxe tot zwaar klote. Iets er tussen in. Slaap er toch alleen. Warme douche? Jaaaa, dat zal fijn zijn maar geen must. Wifi liever wel. In ieder geval genoeg voor whatsap. Al een paar dagen niet gehad dus moest mijn papsieflapsie wel ff laten weten dat het goed gaat:-) al een week niets van me laten horen. Dat de politie niet voor de deur stond verbaasde me al. Zodra ik wifi had meteen even laten weten dat ik nog leef. Kreeg een paar uur later een lief berichtje terug. 'Oké schat, kusjes je papsieflapsie'. Werd ik vrolijk van! Nou ja eigenlijk meer gelukkig. Ik noem mijn vader altijd papsieflapsie en mn mdr mamsieflapsie. Waarom, ik heb geen idee, klinkt wel lekker. Dankje pap:-)

Strand! Ging er wat laat heen maar lekker even gelegen. Werd af en toe wel gevraagd of ik een massage wilde of misschien wat fruit. Kindjes moesten blijkbaar ook van al die sieraden af want die kwamen ook nog langs. Vond het wel grappig.
Het heeft me een leuk gesprek met een Duitser opgeleverd. Hij was daar met zijn vriendin en twee mensen die ze tijdens hun reis hebben ontmoet. Met zijn tweeen hebben we een biertje gedronken en afgesproken om de volgende dag samen naar de dolfijnen te gaan. Zij hadden via hun hotel al een bootje geboekt. We hebben het even nagevraagd en ik kon er nog bij. Om 5:45 uur maandag ochtend afgesproken. 5 uur opstaan. Van 6 tot 8 weg. Op tijd terug voor het ontbijt en nog tijd voor het strand ook voordat ik de weg weer op moet.
Grappig, 5 uur opstaan,,, het doet me niets. Heb er nog zin in ook! Thuis zou ik er mee zitten, de nacht doorhalen, niet kunnen slapen en brak in de boot zitten. Moooooooi niet dus! Wordt zowiezo toch wel rond 6 of 7 uur wakker hier. Dat uurtje eerder kan best! Dolfijnen in het wild, vet toch?!

Na het biertje ging ik in mn eentje op zoek naar eten. Wilde eigenlijk in een klein warunggetje eten langs de weg terug naar huis. Terwijl ik daar wat sjokkend maar tevreden rond liep bedacht ik me toen ik langs een restaurantje met een bandje liep. Klonk goed! groene curry op de kaart, hup naar binnen. Geweldig gezeten, heerlijk gegeten. Voldaan, gelukkig en kalm. Praatje gemaakt met de ober en zeker de moeite waard om terug te gaan.
Koekenbier is er niets bij met de thaise groene curry die altijd anders smaakt. Staat trouwens niet meer op de kaart als ik het goed heb.. geen grote brokken kaneelstokken die niet altijd lekker zijn voor de smaakpuppilen. Alles klopte, genoeg aardappel, genoeg kip, genoeg kruiden en zeker genoeg saus. Rijst in een apart bord. Hemels, grote bintang erbij samen met het bandje is zeker paradijswaardig. En nog aan het strand ook!
Ik hou van Bali, Bali is de bom! Overal cultuur, genieten, rust en feest. Bergen, strand, jungle en vlakte. Alles is er, en dit is nog maar het begin.

Maandag ochtend dus om 5:00 uur opgestaan om naar dolfijnen te kijken. Bij het hotel van de Duitsers aangekomen blijkt het dat hun boot wel vol zit. Gelukkig voor mij is er nog een plekje vrij op een andere boot. Ook goed! Het is een smal bootje waar 4 tot 5 mensen in kunnen zitten achter elkaar. Het maffe van het dolfijnen kijken is dat je midden op zee met nog zo'n 100 andere bootjes verzameld op zoek naar dolfijnen. Zodra ze gespot zijn gaan al die bootjes er als gekken achteraan. En dit elke keer weer. Als het eerste bootje dus vooruit schiet moet je opletten!
Toen ik in het bootje stapte bedacht ik me ineens dat ik mn camera nog helemaal niet opgeladen had. Ik zei toen nog tegen mezelf dat hij vast niet nu op zou gaan. Heb geen lichtje, niets zien branden. Ja hoor! Wat denk je? De eerste dolfijnen komen tevoorschijn en mijn camera kapt ermee! Haha! Gelukkig deed mijn mobiel het nog:-)

Om 8:00 uur weer terug, ontbijt! Nasi goreng naar binnen gewerkt en lekker onder een WARME douche gestaan. Daarna naar het strand. In Nederland doe ik er een hele week over om iets van bruin te worden. Hier is een half uur tot drie kwartier meer dan genoeg. Oké, ik ben nu wel rood maar dat wordt vanzelf wel bruin. De zee was zo lekker warm dat ik er echt in moest waardoor mijn zonnebrand er dus af is gegaan. Heb nog nooit zo weinig moeite gehad om een zee in te duiken. Heeurlijke boel. Uiteraard weer even snel genoten van een WARME douche voordat ik de sleutel inleverde. Ahhh een WARME douche. Drie keer binnen 18 uur, wat heb ik mezelf verwend. Dat zijn van die kleine dingen die je dan toch meer gaat waarderen.
Het was tijd om terug te gaan naar mijn koude douche dus ik sprong mijn scooter weer op. Wat er dinsdag allemaal gebeurd is komt de volgende keer, dat is ook weer een heeel verhaal. Selemat tinggal. X.